Poradnik eksperta
- KaWi
-
KaWi
Uznanie paragonów fiskalnych za faktury uproszczone – objaśnienia podatkowe MF
W przypadku dokumentowania sprzedaży na kwotę nieprzekraczającą 450 zł (lub 100 euro) paragonem fiskalnym zawierającym numer NIP nabywcy, który stanowi w istocie fakturę uproszczoną, nie wystawia się z tytułu tej sprzedaży dla nabywcy kolejnej faktury. W takim przypadku sprzedawca musi odmówić kupującemu wystawienia faktury standardowej. Jedna sprzedaż nie może bowiem być dokumentowana dwoma fakturami (fakturą uproszczoną – paragonem z NIP, oraz fakturą standardową).
PARAGONY FISKALNE UZNANE ZA FAKTURY UPROSZCZONE
Czego dotyczą objaśnienia
Objaśnienia dotyczą uznawania paragonów fiskalnych z numerem NIP nabywcy do wartości 450 zł (100 euro) za faktury uproszczone oraz zasad ewidencjonowania faktur uproszczonych w nowym JPK_VAT (deklaracja + ewidencja).
Przepisy podatkowe, których dotyczą wydawane objaśnienia i cel wydawanych objaśnień.
Z dniem 1 stycznia 2020 r. zmieniły się zasady wystawiania faktur do paragonów fiskalnych. Zgodnie z nowymi regulacjami w przypadku sprzedaży zaewidencjonowanej przy zastosowaniu kasy rejestrującej, potwierdzonej paragonem fiskalnym, fakturę na rzecz podatnika podatku lub podatku od wartości dodanej wystawia się wyłącznie, jeżeli paragon ten zawiera numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, dalej zwany „numer NIP nabywcy”. Jeśli podatnik wystawił fakturę z naruszeniem wyżej powołanych warunków, organ podatkowy ustala temu podatnikowi dodatkowe zobowiązanie podatkowe w wysokości odpowiadającej 100% kwoty podatku wykazanego na tej fakturze.
Ponadto od 1 października 2020 r. obowiązuje nowe rozwiązanie pozwalające na jednoczesne rozliczenia dla potrzeb podatku od towarów i usług oraz przesyłanie danych z ewidencji tzw. nowy JPK_VAT (deklaracja + ewidencja). Zasady ewidencjonowania faktur uproszczonych w nowym JPK_VAT (deklaracja + ewidencja) zostały zawarte w powołanych wyżej zmianach ustawowych oraz rozporządzeniu Ministra Finansów, Inwestycji i Rozwoju z dnia 15 października 2019 r. w sprawie szczegółowego zakresu danych zawartych w deklaracjach podatkowych i w ewidencji w zakresie podatku od towarów i usług.
Celem niniejszych objaśnień jest przedstawienie:
zasad uznawania paragonów fiskalnych z numerem NIP do wartości 450 zł (100 euro) za faktury uproszczone, z uwzględnieniem zmian wprowadzonych ustawą z dnia 4 lipca 2019 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw, oraz
zasad ewidencjonowania faktur uproszczonych w nowym JPK_VAT (deklaracja + ewidencja).
Paragon fiskalny z numerem NIP nabywcy i faktura uproszczona – istota.
• Od 1 stycznia 2020 r. fakturę z numerem NIP nabywcy do sprzedaży ujętej na kasie rejestrującej i potwierdzonej paragonem fiskalnym wystawia się tylko wtedy, jeżeli taki paragon zawiera numer NIP nabywcy.
• Paragon fiskalny do kwoty 450 zł brutto (100 euro) z numerem NIP nabywcy stanowi fakturę uproszczoną.
W przypadku transakcji sprzedaży zawieranych pomiędzy podmiotami gospodarczymi na kwotę nieprzekraczającą 450 zł (100 euro), sprzedawca ma prawo udokumentowania jej paragonem fiskalnym zawierającym numer NIP nabywcy, czyli fakturą uproszczoną. Uprawnienia sprzedawcy w tym zakresie nie powinny naruszać uprawnień nabywcy w zakresie prawa do otrzymania od razu standardowej faktury dla takiej transakcji, bez konieczności dokumentowania jej paragonem fiskalnym.
• Na mocy przepisów dyrektywy 2006/112/WE, państwa członkowskie zostały obowiązane do wprowadzenia rozwiązań prawnych dających podatnikom możliwość wystawiania i otrzymywania faktur uproszczonych, tj. niezawierających wszystkich danych, które muszą być wyszczególnione na „pełnej” fakturze VAT, oraz gdy kwota faktury nie przekracza 100 euro lub równowartości tej kwoty w walucie krajowej.
• Zgodnie z przepisami dyrektywy faktury uproszczone muszą zawierać co najmniej następujące dane:
data wystawienia faktury;
dane identyfikacyjne podatnika dokonującego dostawy towarów lub świadczącego usługi;
dane określające rodzaj dostarczonych towarów lub wykonanych usług;
należny VAT lub dane potrzebne do jego obliczenia;
w przypadku gdy wystawiona faktura jest dokumentem lub notą uznaną za fakturę na mocy art. 219, wyraźne i jednoznaczne odniesienie do tej faktury pierwotnej oraz konkretnych danych, które ulegają zmianie.
Zgodnie z dyrektywą państwa członkowskie muszą uznawać za fakturę uproszczoną każdy dokument, który zawiera powyższe dane.
Oznacza to, że dyrektywa nakazuje, żeby wszystkie dokumenty zawierające powyżej wskazany zakres informacji i spełniające wymogi co do kwoty, traktować analogicznie, jak faktury, ze wszystkimi konsekwencjami, w tym również
z możliwością skorzystania z prawa do odliczenia VAT naliczonego wynikającego
z takiego dokumentu.
• Zgodnie z przepisami ustawy o VAT, w przypadku, gdy kwota należności ogółem nie przekracza kwoty 450 zł albo kwoty 100 euro, jeżeli kwota ta określona jest
w euro, faktura może nie zawierać takich danych, jak:
imię i nazwisko lub nazwa nabywcy towarów lub usług oraz jego adres,
miara i ilość (liczba) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług,
cena jednostkowa towaru lub usługi bez kwoty podatku (cena jednostkowa netto),
wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto),
stawka podatku,
suma wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku,
kwota podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku,
pod warunkiem, że zawiera dane pozwalające określić dla poszczególnych stawek podatku kwotę podatku.
Faktura taka musi jednak zawierać numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku (NIP). Oznacza to, że paragon fiskalny może stanowić fakturę uproszczoną pod warunkiem, że paragon ten zawiera numer NIP nabywcy.
Zgodnie z przepisami dyrektywy paragon fiskalny z numerem NIP nabywcy powinien być uznany za fakturę uproszczoną, jeżeli będzie zawierał wszystkie dane wymagane przez krajowe przepisy VAT dla faktury uproszczonej (w ramach prawnych określonych przez dyrektywę, tj. elementy określone w art. 226b akapit pierwszy dyrektywy). Paragony, w których kwota należności ogółem nie przekracza kwoty 450 zł albo kwoty 100 euro, zawierające NIP nabywcy, muszą być więc, zgodnie z dyrektywą, traktowane jak faktura.
Faktura uproszczona jest traktowana jak standardowa faktura, na jej podstawie podatnik może, w szczególności, skorzystać z prawa do odliczenia podatku naliczonego, jak również zaliczyć wydatek do kosztów uzyskania przychodów.
Zmiana metody ustalania różnic kursowych
Jeżeli dany podmiot dokonuje wyboru metody rachunkowej rozliczania różnic kursowych w trakcie danego roku podatkowego, to ma prawo stosować ją przez okres nie krótszy niż 3 lata podatkowe, licząc od początku roku podatkowego, w którym została podjęta decyzja o wyborze tej metody. Tak wynika z interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia
3 września 2020 r., nr 0114-KDIP2-2.4010.165.2020.1.AG.
Spółka z o.o., która zwróciła się z wnioskiem o wydanie interpretacji, prowadzi działalność finansową m.in. w zakresie zawierania umów leasingu oraz udzielania klientom finansowania w formie pożyczek. Jej rok podatkowy jest równy kalendarzowemu. Spółka dla celów podatku dochodowego różnice kursowe powstałe w związku z prowadzoną działalnością rozlicza według tzw. metody podatkowej, tj. na podstawie art. 15a ustawy o pdop. Zamierza ona w 2020 r. dokonać zmiany metody wyliczania różnic kursowych z podatkowej na rachunkową określoną w art. 9b ust. 1 pkt 2 ustawy o pdop.
W przedstawionej sytuacji spółka miała wątpliwość, czy w przypadku wyboru w trakcie 2020 r. metody rachunkowej ustalania różnic kursowych możliwe będzie jej zastosowanie od 1 stycznia 2020 r. Wskazując własne stanowisko w tej sprawie spółka uznała, że dokonując wyboru stosowania metody rachunkowej ustalania różnic kursowych w ciągu 2020 r., możliwe będzie korzystanie z niej przez okres nie krótszy niż 3 lata podatkowe (tj. przez lata 2020-2022), licząc od początku roku podatkowego, w którym została podjęta decyzja o wyborze tej metody, czyli od dnia 1 stycznia 2020 r.
W uzasadnieniu spółka podkreśliła, że w przypadku wyboru metody rachunkowej ustalania różnic kursowych, podatnicy muszą, na podstawie art. 9b ust. 3 ustawy o pdop, stosować ją przez okres nie krótszy niż 3 lata podatkowe, licząc od początku roku podatkowego, w którym została przyjęta ta metoda, a także poinformować o jej wyborze w zeznaniu rocznym składanym w terminie do końca trzeciego miesiąca roku następnego po danym roku podatkowym. Żadne przepisy nie określają jednak ostatecznego momentu podjęcia decyzji o korzystaniu z metody rachunkowej w danym roku podatkowym. Wskazują jedynie, od kiedy istnieje obowiązek jej stosowania, tj. od początku roku, w którym została przyjęta. Oznacza to, iż z literalnej wykładni przepisu wynika tylko moment, od którego należy stosować wskazaną metodę, nie zaś moment, w którym musi być podjęta decyzja w tym zakresie.
Ponadto spółka wskazała, że gdyby ustawodawca nie dopuszczał możliwości zastosowania metody rachunkowej od 1 stycznia danego roku, niezależnie od momentu podjęcia decyzji, powinien taki zakaz wprowadzić w sposób jednoznaczny w treści ustawy o pdop. Zatem zdaniem spółki podjęcie decyzji o wyborze metody rachunkowej rozliczania różnic kursowych w ciągu 2020 r. ze skutkiem jej zastosowania od 1 stycznia 2020 r. jest możliwe.
Organ podatkowy uznał stanowisko spółki za prawidłowe i odstąpił od uzasadnienia prawnego oceny tego stanowiska dokonanej przez podatnika.
Wybór daty przeprowadzenia spisu z natury składników zapasów
Rzeczowy majątek obrotowy inwentaryzuje się generalnie na ostatni dzień każdego roku obrotowego. Jest to dzień, na który ustala się drogą spisu z natury stan zapasów. Ustawodawca dopuścił jednak, aby czynności spisowe można było rozpocząć 3 miesiące przed końcem roku obrotowego, a zakończyć do 15. dnia roku następnego. Ważne jest, że dotyczy to zapasów objętych ewidencją magazynową. Natomiast z możliwości skorzystania z tego uproszczenia zostały wyłączone produkty w toku produkcji i składniki zapasów, które nie są objęte bieżącą ewidencją księgową. Chodzi tu o materiały, towary i produkty gotowe, które są odpisywane w ciężar kosztów w momencie ich zakupu lub wytworzenia.
W podmiotach, których rok obrotowy jest tożsamy z rokiem kalendarzowym, spis z natury zapasów dotyczący 2020 r. mógł rozpocząć się 1 października 2020 r. i może trwać do 15 stycznia 2021 r. W takim przypadku ustalenie stanu powinno nastąpić przez dopisanie lub odpisanie od stanu stwierdzonego drogą spisu z natury przychodów i rozchodów (zwiększeń i zmniejszeń), jakie nastąpiły między datą spisu a dniem ustalenia stanu wynikającego z ksiąg rachunkowych. Przy czym stan wynikający z ksiąg rachunkowych nie może być ustalony po dniu bilansowym, tj. po 31 grudnia 2020 r.
Dokonując wyboru daty spisu, należy mieć na uwadze łatwość uzgodnienia jego wyników z bieżącą ewidencją księgową. W przypadku większości zapasów taką datą jest ostatni dzień miesiąca. Rekomenduje się zatem, aby rzeczywisty dzień spisu (np. 28, 29 czy 30 grudnia) był bliski dacie, na którą przeprowadza się spis (np. 31 grudnia). Maleje wówczas ryzyko, że błędnie ustalono obroty, o które koryguje się stan zapasu ustalony drogą spisu z natury. Rozwiązanie takie zostało zapisane w pkt 17 stanowiska Komitetu Standardów Rachunkowości w sprawie inwentaryzacji drogą spisu z natury zapasów materiałów, towarów, wyrobów gotowych i półproduktów.
W odniesieniu do zapasów składowanych na wolnym powietrzu na wybór daty spisu w terminach dopuszczanych przez ustawę o rachunkowości mogą wpływać w szczególności sezonowość prowadzonej działalności (z czym wiąże się poziom zapasów), konieczność ograniczenia do minimum zakłóceń bieżącej działalności, długość dnia, a także warunki atmosferyczne (np. temperatura lub dostępność zapasów z uwagi na opady).
Dogodnie jest przeprowadzić spis z natury, gdy zapasy są łatwo dostępne i niewielkie. Przykładowo w odniesieniu do towarów warto dokonywać czynności spisowych po sezonie sprzedaży, w razie inwentaryzacji opału – po sezonie opałowym, a dla materiałów czy półproduktów – gdy nie trwa produkcja, np. w dni wolne od pracy (pkt 16 stanowiska KSR).
Jesteś zainteresowany ?
Skontaktuj się z nami